En ineens weet ik hoe het voelt…..alleen een beslissing te moeten nemen.
Het is mijn winkel, het zijn mijn medewerksters, het nemen van deze beslissing in mijn proces.
Waar komen mijn tranen nu ineens vandaan? Ik voel eigenlijk opluchting, want voor mij is de kogel door de kerk. Zo begon ik een blog, een paar weken geleden. Ik had mijn besluit genomen, ik ging de winkel sluiten. Het Corona virus had het land in zijn greep, en ik ontkwam niet aan het gevoel meegesleurd te worden in het geheel.
In tranen belde ik mijn man, hij kwam van zijn werk naar huis. Ik vertelde hem dat ik de beslissing had genomen de winkel dicht te gooien. Ik voelde me opgelucht, het was mij duidelijk, en heel eerlijk… ik dacht dat het goed voor mij zou zijn om even helemaal niks te MOETEN. Ik nam mij voor dit proces in te gaan, mijn gevoel te laten spreken, en kijken waar ik zou landen…
Mijn man hoorde mijn verhaal aan en zei ( alsof je de naald hard van een grammofoonplaat haalt) : “ als ik jou was ging ik gewoon door K…., of je nu hier zomaar thuis gaat zitten, of dat je in de winkel gaat zitten wachten op een klant? wat maakt dat eigenlijk uit”. Ik was verbaasd, en voelde me weer verward en vertwijfeld, had ik dan toch niet de juiste beslissing genomen? Hij had wel een punt, in de winkel voel ik me prettig, en ja… wat moet ik thuis doen? Poetsen? Schilderen? Klussen? Heb je beeld? Er was geen sprake van een totale lock down, dus ik besloot zijn advies op te volgen, en ging “ gewoon” de volgende dag naar de shop. Omdat er toen nog weinig duidelijk was over overheidssteun, werkte ik vooral veel zelf.
De eerste week was onwerkelijk. Zo vreselijk stil, een rare sfeer in de stad, echt heel bizar. Ik had tijd genoeg, dus besloot dat als de mensen dan niet naar de winkel kwamen, ik dan wel naar de mensen thuis zou gaan. Dus stond ik ineens met met mijn brutale hoofd ( wie doet me wat) voor de camera mijn collectie aan te prijzen, en stijl advies te geven. Vreselijk vond ik het, maar eigenlijk ook weer niet. Mijn dochters kwamen niet meer bij, maar wenden eraan en dat deden jullie ook. Het begon langzaam maar zeker z’n vruchten af te werpen, en ik kan in alle bescheidenheid zeggen dat de reacties meer dan lovend waren.
We gingen met tassen met kleding bij de mensen langs, stuurden het op, het local shoppen werd een trend, zeker ook in Vlissingen! En wat is het dan GEWELDIG als je ziet dat MIJN ( want zo voelt het) eigen klanten zo enorm trouw zijn, en het je ook echt gunnen. Van het een kwam het ander, en de Social Fashion Show werd geboren. Ik was alle schaamte voorbij, en ook Dicky en Carien waren weer snel van de partij. Gwen zorgde ervoor dat de etalage weer helemaal in orde was, en het begon echt weer ergens op te lijken.
Vandaar deze blog….
Omdat ik jullie :
Evaelineelvirachristajolandamaaikekarinlenetteyvetteleniscarlettsaskiaajnalenitanjajeanineestheranneliesannemiekbrigitteilselauramariekenicoletheasarimoniqueingemariannejannie en alle andere lieve klanten uit de grond van mijn hart wil bedanken voor jullie support de laatste tijd.
Kijk, het zal nog echt enige tijd onduidelijk blijven welke kant we op gaan. Het kan inderdaad nog zomaar zijn dat we ooit met een totale lock down te maken krijgen.Maar, dat zien we dan wel weer.
Ik las pas geleden ergens de vraag : “ wat doet het Corona virus met jou, wat brengt het jou”? In de eerste plaats heel belangrijk ,niemand in mijn omgeving is ziek. Alleen economisch gezien is er schade. Maar mag ik dat schade noemen? En nee, we zijn er nog lange niet.
Ik heb absoluut minder tijd voor mezelf, ben dag en nacht met de zaak bezig, en inderdaad dat klinkt enorm stom. Ik ben me ervan bewust dat dit niet gezond is, maar ik heb een hele vreemde overlevingsdrang in me ontdekt. Alsof ik, zolang ik maar blijf bewegen, ik het aankan. En dat is niet slim in mijn geval... Misschien dat ik over een half jaar deze blog terug lees en denk : “ What was I thinking”, en zitten we nog meer in de shit dan ik voor mogelijk had gehouden. Dat kan, de controle over heel veel zaken ben ik totaal kwijt. En ook daar zal ik me aan over moeten geven.
De corona crisis brengt mij terug naar de basis, waar voor mij het ondernemen is begonnen. Kijken waar mijn krachten liggen, en daar weer mee om leren gaan. Niks als vanzelfsprekend aannemen, geen controle hebben, en maar kijken waar ik beland. Mijn geweldige team wat klaar staat en iedere keer dat ze komen werken alles, maar dan ook alles doen om de “ machine” geolied te laten draaien.
Tja, hoe zal ik deze blog eens eindigen? Verward, dankbaar, onzeker, strijdlustig…eigenlijk zoals we er allemaal wat instaan toch?
4 mei, vanavond mag ik herdenken, ik mag dat , in ALLE vrijheid. Want hoe beperkt we ons ook voelen, we mogen in alle vrijheid herdenken, en dromen en stilstaan bij al het moois wat er nog steeds is… en vast weer gaat komen. En daar word ik dan toch ook echt even stil van.
Liefs, Carla
